Please use this identifier to cite or link to this item:
http://dx.doi.org/10.25673/85720Full metadata record
| DC Field | Value | Language |
|---|---|---|
| dc.contributor.author | Vossius, Gerardus Joannes | - |
| dc.contributor.editor | Vossius, Isaac | - |
| dc.date.accessioned | 2022-05-10T06:38:09Z | - |
| dc.date.available | 2022-05-10T06:38:09Z | - |
| dc.date.issued | 1655 | - |
| dc.identifier.other | fingerprint: |fei|eai- m,i- i-ad tutr 3 1655R|FB Gotha; Bibl. der Franckeschen Stiftungen zu Halle; ULB Sachsen-Anhalt Halle | - |
| dc.identifier.uri | https://opendata.uni-halle.de//handle/1981185920/87672 | - |
| dc.identifier.uri | http://dx.doi.org/10.25673/85720 | - |
| dc.format.extent | 24 ungezählte Seiten, 830 Seiten; 4° | - |
| dc.format.extent | Illustration | - |
| dc.language.iso | lat | - |
| dc.publisher | Apud Ludovicum & Danielem Elzevirios | - |
| dc.rights.uri | https://creativecommons.org/publicdomain/mark/1.0/ | - |
| dc.subject | Pelagianismus | - |
| dc.subject | Pelagius | - |
| dc.subject | Häretiker | - |
| dc.subject | Theologie | - |
| dc.subject | Kirchengeschichte | - |
| dc.subject.ddc | 090 | - |
| dc.title | Gerardi Ioannis Vossii Historiæ De Controversiis, Quas Pelagivs Eivsqve reliquiæ moverunt : Libri Septem | - |
| dc.type | Book | - |
| dc.identifier.urn | urn:nbn:de:gbv:3:3-1192015415-151142025-19 | - |
| dc.identifier.shelfmark | TM0737 | - |
| local.openaccess | true | - |
| dc.identifier.ppn | 151142025 | - |
| local.mets.uri | https://opendata.uni-halle.de/retrieve/41e57e22-e9e4-4554-a66e-cd535898d65f/mets.xml | - |
| local.publication.place | Amsterdam | - |
| local.holding | Universitäts- und Landesbibliothek Sachsen-Anhalt | - |
| local.holding.displayform | Universitäts- und Landesbibliothek Sachsen-Anhalt, TM0737 | - |
| dc.contributor.bibliographicAntecedent | Pelagius <Haereticus> | - |
| dc.contributor.publisher | Elzevier, Ludwig | - |
| dc.contributor.publisher | Elzevir, Daniel | - |
| dc.date.digitization | 2022 | - |
| dc.description.note | Die Titelseite ist einseitig bedruckt | - |
| dc.description.note | Die Illustration auf der Titelseite ist eine Druckermarke im Holzschnitt | - |
| dc.description.note | Titelblatt in Rot- und Schwarzdruck | - |
| dc.description.note | Hrsg. laut Widmungsvorw.: Isaacus Vossius | - |
| dc.description.note | Vorlageform der Veröffentlichungsangabe: Amstelodami, Apud Ludovicum & Danielem Elzevirios. M DC LV. | - |
| cbs.contenttype.code | txt | - |
| cbs.contenttype.text | Thesis. Exposuimus universè sententiam Ecclesiae veteris, de gratiâ Dei omnes vocantis, libero arbitrio hominis, gratiam contemnentis, & iustitiâ Dei, contemtorem gratiae reprobantis. In quibus illi etiam, qui Augustinum sequerentur, consenserunt. Huic verò doctrinae post Lucidum presbyterum (de quo antea dictum) primus se opposuisse creditur Godescalcus monachus. Is coenobio egressus, variis in terris praeciare coepit, nolle Deum, ut alii, quàm electi, ad veritatis agnitionem veniant, ac salventur; nec pro aliis mori Christum volvisse : caeteros, etsi baptizentur, tamen tantùm signo tenus redemtos dici posse : quia nunquam à damnationis massâ fuerint discreti. Etiam sententiae suae libellum obtulit Synodo Moguntinae, quae iussu Imperatoris Lodovici anno DCCLXVIII. coacta fuit. Hac occasione sententia Godescalci à Rabano Mauro, Archiepiscopo Moguntino, & Haimone Halberstadiensi, caeterisque Germaniae episcopis fuit condemnata. Insuper iidem cum literis Synodalibus Godescalcum ad Hincmarum Remensem Archiepiscopum miserunt. Eò ut venit, non cum loco sententiam mutavit, sed idem dogma magno cum studio defendit. Ergò Remensis Ecclesiae, & Galliae Belgicae provinciarum episcopi convenerunt, Godescalci sententiam iterum excusserunt & damnarunt. Cumque ille episcopis se irreverentiùs opponeret, virgis caesus; &, ne alios in sententiam suam pertraheret, coenobio, velut carcerali custodiâ, conclusus, & annos complures detentus fuit. Multi tum adversus Godescalcum scripsere: interque alios librum novendecim capitulorum adversus eum edidit Ioannes Erigena Scotus. Haec pessimè habuere ecclesiam Lugdunensem, cuius tum Archiepiscopus erat Remigius. Ergò libro ea Erigenae respondit, eumque praevenientem gratiam negare, multaque non [...] solùm, sed eitam [...] docere, ostendit. Etiam aliis respondit adversariis Godescalci : ac potissimùm quatuor Hincmari capitula, Godescalcano dogmati opposita, expendit. Nec his contenta, unà cum Arelatensis & Viennensis Ecclesiae episcopis, in Synodo Valentinâ, anno DCCCLV, canones aliquot sancivit, qibus, quid in Godescalco, quid item in adversariis eius, vel probaret, vel improbaret, exposuit, Negat dari praedestinationem ad peccatum; nec reprobos perire censet quia boni esse non potuerunt, sed quia salutis viam insistere nolverunt. Fatetur etiam, male Godescaldum docuiise, baptizatos, si fuerint extra numerum electorum, tantùm signo tenus remissionem peccatorum accipere, nec verè inseri Ecclesiae Dei. Nam, inquit, hoc si esset, iam sacramenta Dei ludicra & fallacia forent. Unde concludit, etiam secundùm praesentem statum, verè fuisse fideles, iustificatos, & à damnationis massâ secretos, qui postea, per pravivitatem suam, Dei gratiam amittunt, & aeternùm pereunt. De dogmate, an Deus velit, omnes & singulos ad agnitionem veritateis & animarum suarum salutem pervenire, nihil Synodus definit; cùm tamen hoc imprimis esset, de quo inter Hincmarum & Godescalcum certaretur: Nempe de genuino Paulinorum verborum sensu nec Synodi eiusce Patres videntur convenisse. Caeterùm de illo, an Christus pro omnibus sit mortuus, apertè tuentur, pro fidelibus esse mortuum, partim quia Scriptura hoc apertè dicat, partim quia nimium à veritate abhorrere videatur, ut Christus pro iis pati proposuerit, qui antequam crucifigeretur, vel etiam in terras veniret, in gehennam fuerant coniecti. In quo, quod pace eorum liceat dixisse, non satis Hincmari, & aliorum sententiam intellexisse videntur. Nec enim episcopi illi volverunt, Christum in cruce sibi proposuisse, ut gehennâ eximeret eos, qi infideles & impoenitentes de hac vitâ discessissent : sed hoc putarunt, Christum ab aeterno destinatum fuisse [...] pro omnium redemtione; sed solis profuturum, qui gratiam salutarem non contemserint : eoque non redimi omnes, quatenus non solvitur omnibus captivitas : at redimi omnes, quatenus solvitur omnibus captivitatis necessitas : atque id quoquoe de his qui ante pasisonem Christi in peccatis suis mortui essent, hactenus verum esse, quatenus ab his, dum viverent, sublata fuit pereundi necessitas : ut qui non perierint, quia Christus pro iis nolverit mori; sed quia, cùm per gratiam Dei possent, exemplo sanctorum sui temporis, salutis viam insistere nolverunt : absque quo esset, etiam illos fuisse salvandos, propter sacrificium Iesu Chisti; cuius viruts non minus ad Veteris Testamenti tempus, quàm Novi se extendat. Nec haec ita decernere Valentinae Synodo satis fuit; sed etiam condemnavit quatuor capitula, ab Hincmaro dogmati Godscalcano opposita; item librum ab Erigena Scoto scriptum adversus Godescalcum. Hac antisynodo valde fuerunt commoti animi eorum, qui Hincmaro faverent. Nec enim latêre haec eos poterant : praesertim Carolo Rege canones Valentinae Synodi, unà cum adversariis Lugdunensis ecclesiae scriptis, Hincmaro exhibente, cum mandato, ut quamprimùm, quid de iis sentiret, perscriberet. Sed Hincmarus id fasere aliquamdiu distulit, eo quòd Remigius, colloquio, aut generali Synodo meliùs, quàm scriptis [...], componi posse controversiam putaret. Verùm de Synodo frustra iniecta spes fuit, sive eam prudentiores episcoporum dissuaserint, sive rex Carolus impedierit, eo quòd ab animis adeò eaxcerbatis nihil salubre expectaret, & controversias has eiusmodi esse existimaret, ut nihil de veritate quaestionis in hanc vel illam partem decidi opus esset. Gliscente autem indies animorum dissensu, rex Carolus triennio pòst, hoc est, anno DCCCLIX, -------capita Valentinae Synodi iterum Hincmaro dedit, cum mandato ut ad eoa quamprimum responderet. Ergò Hincmarus libro integro hac de controversiâ dissertavit, eumque ad regem misit, unà cùm literis, quibus de iniuriä sibi & suae sentetniae episcopis à Valentinâ Synodo factâ conqueritur, ac singulos penè canones eiusce COncilii espendit. Atque huiusmodi quidem tempestas praedicatine Godscalci in Galliis excitat fuit. Postquam verò responsum suum Carolo regi transmiserat Hincmarus, desiisse ea paullatim videtur, interponente, ut credibiele est, rege autoritam suam : qui eo facilius componere potuit hoa animorum otus, quòd Ludgunensis Ecclesia parata esset deistere ab damanandâ Hincmari & Galliae Belgicae episcol´prum sententiâ, dummodo ne illi Lugdunensis, Arelatensi & Viviennesis Eccleiae epsicoporum sententiam, tanquam haereticam, uti in Godescalco iam facer occoeperant, condemnarent. | - |
| cbs.digitization.displayform | Halle (Saale) : Universitäts- und Landesbibliothek Sachsen-Anhalt, 2022 | - |
| cbs.publication.displayform | Amstelodami : Apud Ludovicum & Danielem Elzevirios ; Amsterdam, MDCLV | - |
| cbs.picatype | Aa | - |
| dc.contributor.dedicatee | Bochart, Samuel | - |
| dc.title.uniform | Historia de controversiis, quas Pelagius eiusque reliquiae moverunt | - |
| local.publication.edition | Secunda Editio emendatissima, & ultra quartam partem ad Autoris apographum sparsim locupletata | - |
| Appears in Collections: | Weitere historische Drucke | |
Ressources:
 |
|